این روزها هر جا را نگاه می کنی، جز سیاهی نمی بینی. در کوچه ها و خیابان ها صدای عزاداری می شنوی و تکیه های عزا را که می بینی، چه چیزی ذهنت را درگیر می کند؟
چرای بزرگی که در ذهنت شکل می گیرد کدام است؟
آیا فقط گریستن بر مظلومیت حسین علیه السلام کافی ست؟ یا گریه بر حسین علیه السلام مقدمه ای برای تفکر و جهشی عظیم است؟
حسین علیه السلام تشنه آب نبود، او تشنه یاری مردمانی بود؛ که با جهل و دل بستن به دنیا به او پشت کردند.
چقدر این روزها غربت مولا را درک می کنیم.
امام زمان ما منتظر لبیک ماست، آیا حاضریم از دنیا بگذریم و خالصانه لبیک بگوییم؟
درباره این سایت